Έχουμε αναφερθεί σε διάφορα άρθρα για την οστεοαρθρίτιδα. Έχει υπολογιστεί ότι 350 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από αυτή την εκφυλιστική νόσο που προκαλεί φθορά των αρθρώσεων. Η πλειονότητα αυτών (σε ένα ποσοστό 70%) έχουν οστεοαρθρίτιδα στο γόνατο, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό, κυρίως στο ισχίο.
Τα συμπτώματα είναι σχεδόν κοινά:
- Πόνος
- Δυσκαμψία
- Άρθρωση με ευαισθησία στην άσκηση πίεσης ή φορτίου
- Μειωμένο εύρος κίνησης
- Οστεόφυτα
- Οίδημα λόγω φλεγμονής
Η οστεοαρθρίτιδα σε περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα μπορεί να οδηγήσει και σε μερική αναπηρία του πάσχοντος. Και ενώ είναι γνωστό ότι αφορά κυρίως σε μια εκφυλιστική πάθηση, η οποία εκδηλώνεται με το ηλικιακό γήρας, αυτή δεν περιορίζεται μόνο σε ηλικιωμένους ασθενείς. Αντιθέτως υπάρχουν όλο και συχνότερα περιστατικά που αφορούν νεότερες ηλικίες 20, 30 και 40 ετών.
Οι λόγοι;
– Έχουν αλλάξει τόσο πολύ οι διατροφικές συνήθειες των νεότερων ηλικιακά, που η παχυσαρκία σε νεαρή ηλικία τείνει να γίνει η κυριότερη πάθηση. Θα περίμενε κανείς μια τέτοια «ασθένεια» να αφορά κυρίως τους καρδιολόγους και αγγειολόγους συναδέλφους. Και όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η παχυσαρκία επιβαρύνει λόγω βάρους τα προβλήματα στις αρθρώσεις αποτελώντας τον κυριότερο «σύμμαχο» εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας σε νεότερες ηλικίες.
– Το παράδοξο από την άλλη που παρατηρείται σε αυτές τις ηλικίες είναι ότι στην προσπάθεια να διατηρήσουν το βάρος τους σε επιτρεπτά επίπεδα, ασκούνται ή προπονούνται τακτικά. Θα αναρωτηθείτε εύλογα: είναι κακό αυτό; Προφανώς όχι, η συστηματική άσκηση άλλωστε και το υγιές σωματικό βάρος μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητες εκδήλωσής της.
Η επίπονη όμως άσκηση συγκεκριμένων «μυϊκών ομάδων» προκαλεί μεγαλύτερη τριβή στις αρθρώσεις του ισχίου και του γόνατος και φθορά του αρθρικού χόνδρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται σε συχνότητα οι τραυματισμοί οι οποίοι προκαλούν φλεγμονή στις εν λόγω περιοχές.
– Μεταβολικά νοσήματα όπως ο διαβήτης και η αντίσταση στην ινσουλίνη, έλλειψη βιταμινών (D3, K2,C) μεταλλικών στοιχείων (μαγνήσιο, ψευδάργυρος, χρώμιο) και αμινοξέων. Παθήσεις οι οποίες αφορούν τους νευροδιαβιβαστές ανήκουν επίσης στο φάσμα των μεταβολικών νοσημάτων.
Η διάγνωση πρέπει να γίνεται άμεσα από εξειδικευμένο ορθοπαιδικό ο οποίος θα χρειαστεί απεικονιστικό αλλά και αιματολογικό έλεγχο. Σε ορισμένες περιπτώσεις χρειάζεται και η λήψη αρθρικού υγρού.
Η θεραπεία που προτείνεται διαφέρει ανάλογα με το πόσο έντονος είναι ο πόνος και πόσο έχει επηρεαστεί η ποιότητα ζωής του ασθενούς.
- Κρέμα καψαϊκίνης
- Ισχυρά αναλγητικά για πιο έντονους πόνους
- Ενέσεις κορτιζόνης στις επώδυνες αρθρώσεις
- Χειρουργική αντιμετώπιση, που περιλαμβάνει αντικατάσταση άρθρωσης μέσω της αρθροπλαστικής (Μονοδιαμερισματική ή ολική)
- Αρθροσκοπικός καθαρισμός
- Διορθωτική οστεοτομία
