Το θέμα της διατροφής είναι πολύ σημαντικό για όλες τις ηλικίες και όλους τους ανθρώπους. «Είμαστε ό,τι τρώμε» έχουμε ακούσει να λένε, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του νηπίου «Για να είμαστε, χρειάζεται να τρώμε» και για να είναι τα παιδιά καλά, χρειάζεται να τρώνε σωστά. Η ίδια η εικόνα της μητρότητας συνδέεται με τη γαλουχία στο συλλογικό υποσυνείδητο, ενώ στο συλλογικό συνειδητό οι γονείς του νηπίου είναι και οι τροφοί του, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το είδος και την ποιότητα της διατροφής του. Πέραν των άλλων γονεϊκών τους ιδιοτήτων, οι γονείς χρειάζεται να βοηθήσουν το παιδί να καθιερώσει ένα υγιές και προσωπικό διατροφικό στυλ και στην περίπτωση που δυσκολεύονται ή δεν καταφέρνουν κάτι τέτοιο τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα πιεστικά για όλη την οικογένεια.
Συνηθίζουμε να λέμε γενικά ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση και την παροχή της δυνατότητας αύξησης του εύρους των επιλογών τους ως ενήλικες. Ο χειρότερος εχθρός στην περίπτωση της παιδικής ψυχοπαθολογίας, περισσότερο ακόμα και από μια μη αποτελεσματική παρέμβαση, είναι ο χρόνος και συγκεκριμένα η καθυστέρηση μιας ακριβούς διάγνωσης και η άμεση και συστηματική αντιμετώπισή της. Αυτό στην περίπτωση των δυσκολιών στη λήψη τροφής ισχύει εκατό τοις εκατό και για τον λόγο αυτό χρειάζεται έγκαιρη και αποτελεσματική παρέμβαση, η οποία να βασίζεται σε έγκυρες και επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους σε συνδυασμό με το χαρακτήρα και τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού.
Πέραν της επιστημονικής βοήθειας και υποστήριξης που μπορούμε να λάβουμε ως γονείς, είναι σημαντικό να διερευνήσουμε τι σημαίνει «τρώω» για εμάς τους ίδιους, τι οικογενειακές και προσωπικές ιστορίες συνοδεύουν το φαγητό και τι διατροφικό στυλ έχουμε και θέλουμε να έχουμε σαν νέα οικογένεια. Και στην περίπτωση του φαγητού, όπως και σε όλα τα θέματα που αφορούν την ανατροφή του παιδιού, είναι σημαντικό να ακολουθήσουμε αυτό που μας κάνει νόημα, που μπορούμε να υποστηρίξουμε ως γονείς και που είναι ευεργετικό και ωφέλιμο για το παιδί.
Πρακτικά, είναι σημαντική η καθιέρωση μιας διατροφικής ρουτίνας, μιας συγκεκριμένης τοπογραφίας, ενός προγράμματος που έχει επιλογές, αλλά που ακολουθείται με τρόπο που να γίνει μια ευχάριστη συνήθεια. Η χρήση της τεχνολογίας, ιδανικά, καλό είναι να αποφεύγεται και να χρησιμοποιείται μόνο σε πολύ εξειδικευμένες και δύσκολες περιπτώσεις, με στόχο τη σταδιακή αποσύνδεσή της από την παιδική διατροφική ρουτίνα. Πολύ βοηθητική είναι η χρήση της επιβράβευσης, εκείνης που αντιστοιχεί στις προτιμήσεις του παιδιού, που εγκρίνεται από τους γονείς και που αντιστοιχεί στη συμπεριφορά που θέλουμε να επιβραβεύσουμε. Έτσι, για παράδειγμα, αν θέλουμε να επιβραβεύσουμε ένα παιδί που έφαγε δύο πιρουνιές λαχανικά (μπορεί για αρχή να είναι πολύ σημαντικό βήμα), μπορούμε να χορηγήσουμε αμέσως μετά ένα αγαπημένο φαγητό του παιδιού που έχουμε ετοιμάσει εκείνη τη μέρα ή να αφηγηθούμε μέρος της αγαπημένης του ιστορίας, αντί να του δείξουμε ένα βίντεο. Οι τεχνικές λεπτομέρειες εδώ θα μπορούσε πραγματικά να είναι ατελείωτες, όσες και οι διατροφικές επιλογές, οι γονείς και οι μικροί μας φίλοι. Όπως σε όλα τα ζητήματα παιδικής ανατροφής έτσι και στην περίπτωση της παιδικής διατροφής, η σωστή εφαρμογή ορισμένων σταθερών αλλά εύκαμπτων ορίων είναι καθοριστικής σημασίας.
Ο στόχος είναι το παιδί να εμπλακεί σε μια διατροφική συνήθεια, που πέραν του να συμβάλλει τα μέγιστα στην υγιή του ανάπτυξη, παράλληλα να τροφοδοτεί την ψυχή του με χαρά και αγάπη. Επιδίωξή μας χρειάζεται να είναι το να αποτελέσει η διατροφή ένα ωραίο μοίρασμα για την οικογένεια, με τρόπο που να ταιριάζει στις ιδιαίτερες ανάγκες και το προσωπικό της στυλ. Η τροφή είναι απόλαυση και σημαντική ευκαιρία οικογενειακών συναντήσεων, ιστοριών και μελλοντικών αναμνήσεων. Είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις της ζωής που της δίνουν, ζωή, γεύση και νόημα.
