Στα γραφεία μας καθημερινά συναντάμε γονείς, οι οποίοι έρχονται ανήσυχοι με κάποιο αίτημα για τα παιδιά τους. Αυτό που διαπιστώνουμε πολλές φορές μέσα από την διαδικασία της συνέντευξης είναι το χάσμα μεταξύ των δύο γονέων, αλλά και την διαφορετική αντίληψη που έχει ο κάθε γονέας για την εκάστοτε κατάσταση και τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Αυτό όμως που δημιουργεί μεγαλύτερη δυσκολία είναι όταν οι γονείς δεν τηρούν κοινή γραμμή διαπαιδαγώγησης και μία κοινή στάση αντιμετώπισης του παιδιού.
Με άλλα λόγια ο ένας γονέας προσπαθεί να βάλει όρια, ενώ ο άλλος τα καταρρίπτει. Κάτι τέτοιο φυσικά δημιουργεί σύγχυση στο παιδί καθώς δεν ξέρει ποιοι είναι οι κανόνες μέσα στο σπίτι, ποια είναι τα όρια και αν υπάρχει λόγος ύπαρξης τήρησης τους. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά περιφέρονται καθ’ όπως τους βολεύει και σύμφωνα με το συμφέρον τους. Επομένως, δημιουργούνται συμμαχίες μέσα στην οικογένεια. Όταν η μαμά απαγορεύει τη χρήση tablet και έρχεται ο μπαμπάς και ακυρώνει τη μητέρα μπροστά στο παιδί δίνοντάς του το tablet να παίξει, τότε την επόμενη φορά που η μητέρα θα προσπαθήσει να βάλει όρια, πολύ πιθανόν το παιδί να επικαλεστεί τον μπαμπά του, το γνωστό «ο μπαμπάς με αφήνει».
Ακόμα χειρότερα έχουμε συναντήσει παιδιά να λένε στην μητέρα τους «τώρα που θα έρθει ο μπαμπάς, θα σε μαλώσει!» ή «θα πω εγώ στον μπαμπά να σε μαλώσει!». Αυτό μας δείχνει πώς το παιδί θεωρεί πως έχει υπέρμετρη εξουσία πάνω στο γονέα. Το παραπάνω παράδειγμα φυσικά ισχύει και αντίστροφα, δηλαδή με συμμαχίες μητέρας παιδιού εναντίον του πατέρα. Ως αποτέλεσμα, το παιδί γίνεται απείθαρχο, ανυπάκουο, αντιδραστικό, πολλές φορές αγενές, ακόμα και επιθετικό. Όλο αυτό πηγάζει από την έλλειψη οριοθετημένης συμπεριφοράς, ξεκάθαρων ρόλων και κανόνων, αλλά και προσδοκιών των γονέων από το παιδί. Με άλλα λόγια το παιδί είναι μπερδεμένο, ζει σε μία σύγχυση και μία χαοτική καθημερινότητα, καθώς δεν του είναι ξεκάθαρο πώς πρέπει να συμπεριφερθεί, ποιοι κανόνες πρέπει να τηρούνται και τι περιμένουν οι γονείς από αυτό.
