Photo credits: freepik.com
Το μικράκι σας μεγάλωσε, αλλά ακόμα πιπιλίζει το δάχτυλό του. Ίσως όταν είναι κουρασμένο, αμήχανο, αλλά κυρίως ως παρηγοριά, όταν του λείπει η συντροφιά σας ή απλά για να χαλαρώσει και να αποκοιμηθεί.
Το πιπίλισμα αποτελεί ένα φυσιολογικό αντανακλαστικό για τα βρέφη και τα νήπια, απόλυτα φυσιολογικό μέχρι τα 3-4 έτη ζωής. Μην ανησυχείτε για το δάχτυλο στο στόμα, ακόμη...
Ωστόσο, αν το παιδάκι σας πλησιάζει τα τέσσερα, είναι σημαντικό να καταστρώσετε κάποιο σχέδιο, γιατί εάν το πιπίλισμα παραταθεί ιδιαίτερα πέρα από αυτήν την ηλικία, μπορεί να επιφέρει αλλοίωση της οδοντοστοιχίας, προβλήματα στη μάσηση, στην ομιλία και αυξημένη πιθανότητα το παιδί αργότερα να πέσει θύμα bullying.
Τι μπορείτε να κάνετε;
- Αρχικά συζητήστε με το παιδί σας και εξηγήστε του με απλό λεξιλόγιο που ταιριάζει στην ηλικία του, τη σημασία που έχει το να σταματήσει να πιπιλίζει το δάχτυλό του.
- Ξεκινήστε βάζοντας ξεκάθαρους στόχους με το παιδί σου. Χρησιμοποιήστε μικρά, απλά και προσιτά βήματα (π.χ. δεν θα πιπιλήσω το δάχτυλό μου στο αμάξι).
- Προσπαθήστε να το βοηθήσετε να σταματήσει το πιπίλισμα αρχικά κατά τη διάρκεια της ημέρας και στη συνέχεια κατά τις βραδινές ώρες.
- Μην μαλώνετε το παιδί επειδή βάζει το δάχτυλο στο στόμα.
- Με σταθερότητα και ήρεμο πάντα τόνο θυμίστε στο παιδί να βγάζει το δάχτυλό του από το στόμα (τι κάνει εκεί το δαχτυλάκι; Ας το βγάλουμε...)
- Μην ξεχνάτε να το επαινείτε όταν δεν πιπιλίζει (είμαι πολύ περήφανη για σένα…).
- Δώστε του κάποια επιβράβευση όταν πετυχαίνει τους στόχους που έχετε θέσει, όπως ένα αυτοκόλλητο ή μία βόλτα στο πάρκο.
- Προσφέρετε στο παιδί κάποια εναλλακτική δραστηριότητα (εάν για παράδειγμα πιπιλίζει στο αυτοκίνητο, μπορείτε να το απασχολήσετε με ένα παιχνίδι ή με κάποια άλλη δραστηριότητα).
- Δώστε του υποκατάστατα για να κρατά το στόμα του απασχολημένο, όπως π.χ. παροτρύνετέ το να τραγουδήσει ή να φάει ένα σνακ.
- Προσπαθείστε να καταλάβετε αν το πιπίλισμα εντείνεται από κάποιο ψυχολογικό αίτιο και πράξτε ανάλογα, ώστε να προσφέρετε στο παιδί τη σιγουριά που του λείπει. Μπορεί το αίτιο να είναι η ζήλεια για το μικρότερο αδελφάκι, η έντονη απουσία του γονέα, το άγχος, κάποια φοβία κ.λπ.
- Οπλιστείτε με υπομονή. Πολλά παιδιά, ό,τι κι αν κάνετε, θα εγκαταλείψουν μόνα τους αυτή τη συνήθεια, όταν τα ίδια το αποφασίσουν!
