Αρχικά, για να μπορέσουμε να δούμε τα λάθη μας θετικά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το λόγο πίσω από την αρνητική αντίληψη των λαθών μας. Τι μας έχει οδηγήσει δηλαδή μέχρι τώρα ώστε να βλέπουμε τα λάθη μας από αρνητικό πρίσμα και στη συνέχεια να αλλάξουμε την αντίληψη μας γι’ αυτά.
Τι σημαίνει λάθος;
Κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και κλαίω τη μοίρα μου γι’ αυτό που επέλεξα να κάνω και με οδήγησε εδώ; Μα φυσικά όχι!
Το λάθος, αν το ορίσουμε βάσει όλων αυτών που μας έχουν μάθει τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να πάρει μόνο αρνητική διάσταση. Δηλαδή, είναι κάτι που θέλουμε να το σβήσουμε από τη ζωή μας. Κάτι ανεπιθύμητο. Κάτι που μας προκαλεί ταυτόχρονα θυμό και ντροπή.
Θυμό επειδή αφήσαμε τον εαυτό μας να πέσει σε αυτό το λάθος. Λες και μπορούμε να τα προβλέψουμε όλα στη ζωή. Λες και έχουμε κληρονομήσει μια γυάλινη σφαίρα, που θα μας οδηγεί πάντα στο ”σωστό” και ξεχάσαμε να τη συμβουλευτούμε.
Ντροπή! Ντροπή για το τι θα πουν οι άλλοι για το δικό μας ”πολυπόθητο λάθος”. Λες και επηρεάστηκαν οι δικές τους ζωές. Λες και αν τα κάναμε όλα ”σωστά” και ”τέλεια” δεν θα έβρισκαν κάποιο ψεγάδι στις ζωές μας να μας επισημάνουν, κουνώντας μας επιδεικτικά το δάχτυλο.
Από που πηγάζει όμως τελικά αυτή η διαστρεβλωμένη αντίληψη του λάθους μαζί με όλη της την αρνητικότητα;
Πράγματι, υπήρχαν στο παρελθόν μας κάποια πρόσωπα τα οποία θύμωναν πολύ όταν ”σαν παιδιά” κάναμε κάποιο λάθος. Και αυτός ο θυμός πήγαζε από το φόβο της ”κοινωνικής κατακραυγής”. Από το φόβο μην τυχόν και βρεθεί κάποιος και μας σχολιάσει αρνητικά. Και μας πιάσει η γειτονιά στο στόμα της. Και κάπου εδώ έρχεται και δένει και η ντροπή. ”Μη το κάνεις αυτό, είναι ντροπή”. Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη φράση με όλες τις παραλλαγές της;
Επομένως τώρα πια, αντιλαμβανόμαστε όλοι, πώς ”τσιμπήσαμε” αυτές τις κοινωνικές-οικογενειακές αντιλήψεις. Αντιλήψεις οι οποίες με την πάροδο του χρόνου ”κατσικώθηκαν” για τα καλά στο κεφάλι μας και έγιναν κτήμα μας.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι δικοί μας άνθρωποι συνειδητά ήθελαν να μας δημιουργήσουν αυτές τις αντιλήψεις ή να μας κάνουν ”κακό”. Απλά μέχρι εκείνο το σημείο είχαν εξελιχθεί τη δεδομένη χρονική περίοδο οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα των κλειστών κοινωνιών.
Με ποιο τρόπο μας χαρακτηρίζει, όμως, πραγματικά αυτή η αρνητική προοπτική; Πώς μας εξυπηρετεί;
Εμένα προσωπικά καθόλου. Και πιστεύω και τους περισσότερους που επέλεξαν να διαβάσουν αυτό το άρθρο. Γιατί; Γιατί μας ρίχνει στο πηγάδι των ενοχών που μόνο δυσλειτουργικό μπορεί να είναι αυτό το κόνσεπτ για τη μετέπειτα πορεία μας.
Επιθυμούμε όμορφη ζωή, ευτυχία, αγάπη, ζεστές ανθρώπινες σχέσεις και ηρεμία. Πώς θα έρθουν αυτά; Βουλιάζοντας στην κινούμενη άμμο του θυμού, της κατάκρισης του εαυτού μας και της ντροπής για τα λάθη του παρελθόντος μας; Ή βάζοντας τα λάθη κάτω από το χαλί και κάνοντας πως δεν υπάρχουν;
Τίποτα από τα δύο!
Είναι επιλογή μου το τι θα κάνω με τα λάθη μου.
Άρα, από τώρα και στο εξής επιλέγουμε όλοι να μη μεμψιμοιρούμε. Επιλέγουμε να αγαπήσουμε τα λάθη μας και να τα δούμε σαν τους μεγάλους και σοφούς μας δασκάλους. Αφουγκραζόμενοι τα λάθη μας, (γιατί πραγματικά μας μιλούν, μας ψιθυρίζουν συνέχεια στο αυτί) αλλάζουμε επίπεδο.
Μείνε ανοιχτός στη μάθηση που αποκομίζεις από τις εμπειρίες της ζωής σου.
Τα λάθη μου είναι οι δυνάμεις που με σπρώχνουν κάθε φορά εκεί που πρέπει να πάω για να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου.
Δε χρειάζεται να προβάλλω αντίσταση. Είναι για την ανάπτυξή μου.
Σκέψου το τελευταίο σου λάθος. Πότε συνέβει; Τι σε έμαθε; Με ποιο τρόπο σε έκανε καλύτερο; Τι πήρες από αυτό που θα σε βοηθήσει στο μέλλον;
Στη συνέχεια, βρες τη δύναμη πίσω από κάθε λάθος σου και θα δεις ότι καθόλου τυχαία δε βρίσκεσαι εδώ. Από όλα τα λάθη κάτι πήρες. Ασυνείδητα ίσως μέχρι τώρα, αλλά κάτι πήρες. Κάντο συνειδητά από δω και πέρα. Πάρε αυτό που σου χρειάζεται για να προχωρήσεις και ύστερα άσε το λάθος στο παρελθόν. Εκεί είναι η θέση του. Μη το κουβαλάς μαζί σου σε κάθε παροντική κατάσταση. Κουβάλα μόνο το δίδαγμά του. Ήρθε, σε δίδαξε, προχώρα!
Αν το ίδιο λάθος, επαναλαμβάνεται, τότε δεν παίρνεις το σωστό δίδαγμα. Ξαναδές το με αγάπη, χωρίς όμως να σου γίνει εμμονή. Κλείσε του το μάτι και πήγαινε παραπέρα, με όλα τα κενά συμπληρωμένα αυτή τη φορά.
Συνεπώς, κατανόησε ότι κάθε λάθος είναι σαν ένας άνεμος βαθιά συνδεδεμένος και με κατεύθυνση προς με τη μεγάλη εικόνα που έχεις φτιάξει εσύ για τον εαυτό σου.
Και.. σε φυσάει προς τα εκεί
