Photo credits: freepik.com
Η ανατροφή ευτυχισμένων παιδιών είναι κάτι που απασχολεί κάθε γονιό κι ο καθένας, ανάλογα με τις δικές του προτεραιότητες και δυνατότες, σκέφτεται διάφορους τρόπους που θεωρεί ότι μπορεί να προσφέρουν την ευτυχία στο παιδί του: "Να του κάνω όλα τα χατήρια, να του προσφέρω ό,τι ζητήσει, να το γράψω σε πολλές δραστηριότητες, να το στείλω στο καλύτερο σχολείο", κ.λπ.
Ωστόσο, για τα παιδιά, που βλέπουν τον κόσμο πιο απλά από εμάς, η ευτυχία βρίσκεται στα πιο μικρά και απλά πράγματα, μα πάνω απ' όλα, στην αγάπη, τη θαλπωρή και την ασφάλεια που λαμβάνουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Η Αριάδνη Οικονομίδη, Kids Yoga Instructor - Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, καθώς και δημιουργός του Yoga for Happy Kids, μας δίνει 5 τρόπους που σίγουρα θα κάνουν τα παιδιά να χαμογελούν και να νιώθουν πιο όμορφα. Αυτοί λοιπόν ήταν πέντε πολύ απλοί τρόποι για να «επενδύσουμε» στην ευτυχία το
- Θα πρέπει να είμαστε πρώτα εμείς ευτυχισμένοι
Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, κι όμως, το πρώτο βήμα για να μάθουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα, είναι να βλέπουν την ευτυχία στα πρόσωπα των γονιών τους. Έχει αποδειχθεί σε έρευνες ότι υπάρχει ουσιαστική σχέση μεταξύ γονιών που νιώθουν κατάθλιψη και παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς.
- Μαθαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να «χτίζουμε» σχέσεις
Ενδεχομένων σκέφτεστε ότι αυτό είναι αυτονόητο, όμως ας αναρωτηθούμε πόσο χρόνο ξοδεύουμε πραγματικά για να μάθουμε στα παιδιά πώς να σχετίζονται με τους άλλους, να αλληλοεπιδρούν, να αντιμετωπίζουν κάποιον που είναι κλειστός, οξύθυμος ή απλώς δεν έχει διάθεση; Κι όμως είναι τόσο εύκολο! Μπορεί να ξεκινήσει με την ενθάρρυνση των παιδιών να κάνουν μικρές πράξεις καλοσύνης για να ενισχύσουν την ενσυναίσθησή τους.
Photo credits: freepik.com
- Μετράει η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα
Το να μιλάμε συνεχώς για τα επιτεύγματα και τα τέλεια αποτελέσματα αναστατώνει και αγχώνει τα παιδιά. Δυστυχώς, οι έρευνες δείχνουν ότι οι γονείς που δίνουν υπερβολική έμφαση στα επιτεύγματα είναι πιο πιθανό να έχουν παιδιά με υψηλά επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και κατάχρησης ουσιών σε σύγκριση με άλλα παιδιά. Οπότε, δεν μας νοιάζει αν τα κατάφεραν, αν κέρδισαν ή αν έχασαν, αν έκαναν σωστά την άσκηση. Μας νοιάζει που προσπάθησαν, κι ας έπεσαν!
- Βλέπουμε τη θετική πλευρά της ζωής
Αν βλέπουμε εμείς τη θετική πλευρά της ζωής, θα την βλέπουν και τα παιδιά μας! Η συγγραφέας Christine Carter το θέτει απλά: «Η αισιοδοξία συνδέεται τόσο στενά με την ευτυχία που μπορούν πρακτικά να θεωρηθούν ότι είναι το ίδιο». Μάλιστα, τα παιδιά που διδάσκονται πώς να σκέφτονται και να ερμηνεύουν τον κόσμο αισιόδοξα μειώνουν στο μισό τις πιθανότητες να αντιμετωπίσουν κατάθλιψη όταν φτάσουν στην εφηβεία. Σκεφτείτε ότι, σύμφωνα με έρευνες, οι φύσει αισιόδοξοι άνθρωποι:
α) Είναι πιο επιτυχημένοι στο σχολείο, τη δουλειά και τον αθλητισμό
β) Είναι πιο υγιείς και ζουν περισσότερο
γ) Καταλήγουν πιο ικανοποιημένοι με τους γάμους τους
δ) Είναι λιγότερο πιθανό να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη και το άγχος
- Βοηθάμε να αναπτυχθεί η συναισθηματική νοημοσύνη τους
Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια ικανότητα που αποκτιέται και όχι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό. Το να πιστεύουμε ότι τα παιδιά θα μπορούν να καταλάβουν από μόνα τους τα συναισθήματά τους (πόσο μάλλον και των άλλων) έτσι απλά κάποια στιγμή είναι λάθος. Πρέπει και μπορούμε να τα βοηθήσουμε να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Μπορούμε να αλλάξουμε τις ερωτήσεις που τους κάνουμε. Ας δοκιμάσουμε να χρησιμοποιούμε περισσότερο το ρήμα «νιώθω» και τα συναισθήματά τους! Να μην τα ρωτάμε για παράδειγμα απλώς «πώς τα πέρασαν;», αλλά «πώς ένιωσαν, χαρά, ενθουσιασμό, άγχος;», κ.λπ. Μετά μπορούμε να επισημαίνουμε και να αναγνωρίζουμε και τα αρνητικά τους συναισθήματα. Όταν για παράδειγμα, ένα παιδί λέει: «Είμαι πολύ θυμωμένος που δεν θα πάμε στις κούνιες», θα το βοηθήσει να συζητήσουμε μαζί του για αυτό που νιώθει, λέγοντάς του για παράδειγμα: «Νιώθεις σίγουρα θυμό. Μίλησέ μου γι’ αυτό. Μήπως νιώθεις και απογοήτευση που δεν θα πάμε στις κούνιες επειδή βρέχει; Είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι». Με αυτόν τον τρόπο, ερχόμαστε πιο κοντά στο παιδί, του δείχνουμε ότι κατανοούμε τι νιώθει, του μαθαίνουμε ότι είναι φυσιολογικό να νιώθει έτσι και φυσικά μοιραζόμαστε μαζί του ότι μερικές φορές νιώθουμε και εμείς έτσι.
